Daniel werd geboren met kanker en is nu een Paralympisch medaillewinnaar: "Toen ik 8 weken oud was, kreeg ik chemotherapie."

"Uw zoon is geboren met kanker ." Dat moesten de ouders van Daniel Stix 28 jaar geleden te horen krijgen. Tijdens de zwangerschap zagen de artsen niets ongewoons op echo's, maar na de bevalling zagen ze een grote bult op zijn rug waardoor hij zijn benen niet kon bewegen.

"We weten niet eens wat dit is", zei het medische team. In het Gregorio Marañón-ziekenhuis in Madrid kregen ze de definitieve diagnose: Daniel had een aangeboren neuroblastoom. Het is een van de meest voorkomende solide embryonale extracraniële tumoren bij kinderen, met een jaarlijkse incidentie van ongeveer 1 op de 70.000 kinderen jonger dan 15 jaar.

Het vinden van een therapeutische optie voor Daniel was dringend noodzakelijk, aangezien 60% van de kinderen ouder dan een jaar met neuroblastoom uitzaaiingen ontwikkelt met een ernstige prognose, zelfs met intensieve behandeling. "Toen hij ongeveer acht weken oud was, had ik al een operatie ondergaan om de tumor te verkleinen en kreeg ik al chemotherapie", vertelde de jongeman aan deze krant .

De meeste gelokaliseerde tumoren hebben een uitstekende prognose na een operatie. Kinderen jonger dan een jaar hebben een gunstigere prognose dan oudere kinderen, volgens Orphanet , de Europese database voor zeldzame ziekten. Anderhalf jaar en vele chemotherapiecycli later werd Daniel opnieuw geopereerd. "Ik was schoon", zegt hij. De gevolgen waren echter talrijk , waaronder een nier die niet werkte. Hij moest in de daaropvolgende tien jaar ook nog zo'n vijftien operaties ondergaan.

Momenteel wijdt hij zijn leven aan rolstoelbasketbal en won zelfs een zilveren medaille op de Paralympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro . "Mijn moeder zei altijd dat dit een levensstijl is. Al sinds ik klein was, heb ik veel gezwommen, aan mobiliteit gedaan en oefeningen gedaan om mijn beenspieren te versterken ," herinnert hij zich.

Zijn passie voor sport begon op zevenjarige leeftijd: "Het ging om mentale en fysieke gezondheid . Adaptieve sport had twintig jaar geleden nog niet de erkenning die het nu heeft; er waren weinig hulpmiddelen en middelen, maar stichtingen promootten het." Hij begon met trainen bij een sportclub in Alcobendas toen hij ongeveer acht was .

Een paar jaar later, op 14-jarige leeftijd, werd hij gecontracteerd door Club Deportivo Ilunion, een team waar hij nog steeds voor speelt . Hij staat rond 7.15 uur op en gaat, zonder ontbijt, naar de sportschool. Na terugkomst doucht hij, studeert (momenteel een cursus cybersecurity) en traint hij in de sportfaciliteiten van Canal de Isabel II. Hij verbreekt zijn vasten pas na de training, maar hij is er inmiddels aan gewend. Hij brengt de middagen door met andere dingen, zoals saxofoon spelen of lezen.

Over de ontwikkeling van de Paralympische sport in de afgelopen jaren geeft hij toe dat deze zich positief heeft ontwikkeld: "Ten eerste vanwege de sociale barrière , omdat we allemaal gelijke atleten zijn en de eisen hetzelfde zijn. We moeten deze lijn doortrekken door middel van educatie en bewustwording . Zo zijn er de afgelopen twee jaar behoorlijk wat nationale competitiewedstrijden op televisie uitgezonden, en het is belangrijk om de Paralympische sport een kans te geven, zodat mensen het kunnen zien."

Adela Cañete is goed bekend met deze "bijzondere" kanker, waarmee de atlete geboren is, omdat ze de werkgroep neuroblastoom van de Spaanse Vereniging voor Kinderhematologie en -oncologie (SEHOP) coördineert. "Bij sommige kinderen kan de kanker spontaan verdwijnen en bij anderen tot de dood leiden", legt ze uit.

"Het is een kwaadaardige tumor van de neurale lijst, embryonale cellen van een orgaan dat we in het embryonale stadium hebben en waaruit de bijnieren en andere zenuwknopen in ons lichaam ontstaan. Bij sommige kinderen, om een ​​reden die we nog niet helemaal begrijpen, ontstaat er een goedaardige of zeer kwaadaardige tumor; het gedrag is heel verschillend. Cellen kunnen differentiëren van slecht naar goed, maar niet andersom," stelt hij.

De vicevoorzitter van SEHOP onthult ook dat het om deze reden een tumor is die "veel" wetenschappelijke belangstelling heeft gewekt. Oncoloog Audrey Evans wordt beschouwd als de "moeder van het neuroblastoom". Ze organiseerde en leidde in 1975 de eerste bijeenkomst over de vooruitgang in neuroblastoomonderzoek, die sindsdien ongeveer om de twee jaar wordt gehouden.

Hoewel Daniels tumor niet in tests werd gezien, legt Cañete uit dat beeldvormende tests bij zwangere vrouwen in de loop der tijd zijn verbeterd en dat intra-uteriene neuroblastomen kunnen worden opgespoord. In het geval van de basketballer is het waarschijnlijk dat de tumor groeide in de zenuwknopen rond de wervelkolom , waardoor compressie van het ruggenmerg ontstond. "Het is erg belangrijk om het vroeg te detecteren. Omdat het meestal voorkomt bij baby's die nog niet kunnen lopen, kunnen de symptomen onopgemerkt blijven", zegt hij.

Wat de behandeling betreft, verduidelijkt de oncoloog dat deze afhangt van de leeftijd van de patiënt , de biologie van de tumor en het stadium of de mate van aantasting. " Graad I kan geopereerd worden, terwijl graad IV al uitzaaiingen op afstand heeft, voornamelijk in het beenmerg en bot. Een operatie, een beenmergtransplantatie, radiotherapie, chemotherapie of immunotherapie kunnen worden uitgevoerd," concludeert ze.